آیا بیماری M.D.D عذر موجه برای دادگاه است؟

سلام
بنا به تشخیص دادگاه خواهد بود

با سلام اصولا خیر اما بستگی به نظر مقام قضایی دارد

سلام

تشخیص اینکه بیماری مزبور می‌تواند دلیل موجه باشد یا خیر بسته به نظر مقام قضایی است و قابل پیش‌بینی نیست

با درود و احترام،

وضعیت حقوقی فرد مبتلا به اختلال افسردگی عمده (MDD) که به دلیل بیماری قادر به پیگیری امور دادگاهی خود نبوده، پیچیده است و پاسخ قطعی به آن نیازمند بررسی دقیق جزئیات پرونده و رویه قضایی است. با این حال، می‌توان نکات کلی زیر را بر اساس قوانین ایران (به خصوص قانون آیین دادرسی مدنی) بیان کرد:

آیا MDD می‌تواند "عذر موجه" تلقی شود؟
تعریف عذر موجه: قانون آیین دادرسی مدنی در ماده ۳۰۶ جهات عذر موجه برای عدم حضور در جلسه دادرسی یا تاخیر در اعتراض به حکم غیابی (واخواهی) را برشمرده است. این موارد شامل:

مرض یا بیماری که مانع از حرکت یا حضور باشد.
فوت یکی از بستگان نزدیک (همسر، والدین، اولاد و...).
حوادث قهریه مانند سیل، زلزله و آتش‌سوزی.
توقیف یا حبس بودن.
تطبیق MDD با "بیماری مانع از حرکت": نکته کلیدی این است که آیا MDD شدید می‌تواند مصداق "مرضی که مانع از حرکت است" یا به طور کلی مانع از انجام وظایف قانونی (مانند پیگیری ابلاغیه و حضور در دادگاه) باشد یا خیر.

استدلال موافق: اختلال افسردگی عمده، به ویژه در اشکال شدید که منجر به بستری شدن می‌شود، می‌تواند با علائمی مانند بی‌انگیزگی شدید، ناتوانی در تصمیم‌گیری، اختلال در تمرکز و حافظه، کناره‌گیری اجتماعی و حتی ناتوانی فیزیکی (مانند بیرون نیامدن از تخت) همراه باشد. این وضعیت می‌تواند عملا فرد را از نظر روانی و حتی فیزیکی، ناتوان از درک اهمیت ابلاغیه‌ها، اقدام برای حضور در دادگاه یا پیگیری مهلت‌های قانونی کند. در این تفسیر، بیماری روانی شدید می‌تواند مانع تلقی شود.
استدلال مخالف یا چالش‌ها: تفسیر سنتی و رایج‌تر "بیماری مانع از حرکت" بیشتر بر بیماری‌های جسمی حاد متمرکز است. اثبات اینکه MDD در زمان‌های مشخص (زمان دریافت ابلاغیه، تاریخ جلسات، مهلت واخواهی) به قدری شدید بوده که کاملا مانع از اقدام شده، دشوارتر از اثبات یک بیماری جسمی آشکار است. دادگاه ممکن است بپرسد آیا فرد هیچ حامی (خانواده، دوست) نداشته که بتواند به او کمک کند یا حداقل دادگاه را مطلع سازد.
نقش شدت بیماری و اثبات آن:

صرف داشتن تشخیص MDD کافی نیست. باید شدت بیماری و تاثیر آن بر عملکرد فرد در بازه زمانی مربوطه به طور مستند اثبات شود.
سابقه بستری ۴۵ روزه در بیمارستان اعصاب و روان، گواهی‌های پزشکی معتبر از روانپزشک معالج که وضعیت حاد بیمار، علائم ناتوان‌کننده (مانند عدم توانایی در مدیریت امور روزمره و تصمیم‌گیری) و نیاز به دارو درمانی را در همان دوره زمانی تایید کند، مدارک بسیار مهمی هستند.
گواهی پزشک باید به صراحت توضیح دهد که چگونه این بیماری مانع از پیگیری امور اداری و قضایی توسط بیمار در آن مقطع شده است.
مهلت واخواهی: طبق ماده ۳۰۶ قانون آیین دادرسی مدنی، اگر کسی به دلیل عذر موجه نتواند در مهلت مقرر واخواهی کند، باید پس از رفع عذر، ظرف مهلت قانونی (معمولا ۲۰ روز) درخواست واخواهی خود را به همراه دلایل عذر موجه ارائه دهد.

نتیجه‌گیری:

بله، این احتمال وجود دارد که دادگاه، بیماری MDD شدید و مستند شده را به عنوان "عذر موجه" برای عدم حضور و گذشتن مهلت واخواهی بپذیرد. این امر به خصوص با توجه به سابقه بستری و تحت درمان بودن فرد، قابل طرح است.
اما این پذیرش قطعی نیست. موفقیت در این زمینه کاملا به نحوه ارائه دلایل، قوت مدارک پزشکی و تشخیص و صلاحدید قاضی بستگی دارد. قاضی باید متقاعد شود که بیماری در زمان‌های کلیدی به قدری شدید بوده که فرد توانایی پیگیری نداشته است.
نیاز به اقدام فوری: فرد مذکور یا نماینده قانونی او (در صورت وجود) باید فورا با یک وکیل متخصص در امور مدنی مشورت کند. وکیل می‌تواند با بررسی دقیق مدارک پزشکی و جزئیات پرونده، بهترین راهکار را برای طرح درخواست واخواهی خارج از مهلت (به استناد عذر موجه) ارائه دهد و لایحه مستدل و مستندی را تنظیم کند.
ارائه گواهی‌های پزشکی دقیق، معتبر و مرتبط با بازه زمانی مورد نظر، حیاتی‌ترین بخش کار است.
به طور خلاصه، هرچند مانع قانونی مشخصی برای پذیرش MDD شدید به عنوان عذر موجه وجود ندارد، اما بار اثبات سنگین است و نتیجه به نظر قاضی و کیفیت مدارک ارائه شده بستگی خواهد داشت. اقدام از طریق وکیل مجرب ضروری است.

با سلام طبق ماده قانونی این موضوع به عنوان دلیل عذر موجه محسوب نمی‌گردد

با سلام ،بستگی به نظر مقام قضایی دارد.

میتوانید با بیان دلایل مذکور تقاضای خود را مطرح کنید . نتیجه بستگی به نظر قاضی دارد .